5x01 "Harbingers In the Fountain"

Arno

Tytuł oryginalny : Harbringers In the Fountain
Data premiery w USA : 17 września 2009
Reżyseria : Hart Hanson
Scenariusz : Ian Toynton

Streszczenie odcinka :

Narenika

Ach jak przyjemnie wstać wcześnie rano tylko po to, żeby obejrzeć premierowy odcinek nowego sezonu Bones.
Oglądając wzruszyłam się niczym stary siennik. Mokre oczy miałam w kilku momentach i podobało mi się bardzo. Doceniam też sposób, w jaki scenarzyści poprowadzili mój ulubiony wątek.
Z dalszymi komentarzami poczekam, aż więcej osób obejrzy odcinek. Nie chcę Wam psuć przyjemności

Arno

Ale jak to ?

Odcinek wyciekł do sieci dzień przed? Przecież powinien być dopiero jutro w nocy...

Narenika

Nic nie wyciekło. Po prostu podobnie, jak w zeszłym sezonie Kanada ma emisję odcinka dzień wcześniej, niż Stany. W ten sposób żuczki takie, jak ja, mogą obejrzeć odcinek zanim jeszcze zostanie wyemitowany w USA Wesoly

W przyszłym tygodniu sytuacja się powtórzy.

Arno

A to ciekawe... Wesoly

Nie wiedziałem o tym... Jezyk

Zazwyczaj odcinki większości amerykańskich seriali są emitowane w tym samym czasie w Kanadzie co w USA.

Nisia

Bones lubiło pozytywnie zaskakiwać wcześniejszą dostępnością odcinka

Już po seansie jestem, co prawda muszę to jeszcze na spokojnie obejrzeć raz, dwa albo trzy Wesoly

, ale i tak mi się podoba. Co prawda NIE WYBACZĘ zabrania najlepszej sceny wszystkich sezonów z czołówki, ale jednak świetny poziom tego odcinka łagodzi nieco moje rozżalenie.

Podoba mi się, że mimo, iż w sprawach uczuciowych zrobiło się megagorąco, to sprawa nad którą aktualnie pracują zajmuje nadal odpowiednie miejsce, nie zostaje zepchnięta na dużo dalszy plan (choć fakt, że odrobinę blednie na tle dylematów Bootha). Dialogi- nadal odpowiednio zabawne tudzież poważne- przy czym nie przesadnie pompatyczne czy pseudogłębokie.

Żal mi Bootha. Najpierw martwił się tym co się stanie jeśli wyzna Bren uczucie- potem martwił się, że może mu przejść. Bo Booth CHCE Brenn kochać. A Bren- wnioskując z jej reakcji po tym jak Booth jej tę miłość wyznał- chce, by on ją kochał. Wszystko pięknie, teraz trochę pogonią króliczka ku naszej radości/ wzruszeniu/ niecierpliwości.

Sceny, które sobie cofałam, żeby znów zobaczyć- czyli moje ulubione: Brenn zjawia się w labolatorium po powrocie, dziwi się po co Cam chce ją ściskać a potem rzuca się na nieogolonego Bootha. Booth i Cam na drinku- czy Booth słyszy głosy? No i oczywiście jak się przyznaje do swojego afektu do Bren. Potem wszystko co się dzieje, kiedy leci piosenka, z naciskiem na uśmiechającego się do swoich pasiastych skarpet Bootha. A potem cieszącego się do artykułu ze zdjęciem z Bren.
Rozmowa Booth- Angela- Brenn po wyjściu dziewczyn z baru. Angela mówiąca za siebie i Bootha, Brenn nie wie dlaczego? No i kiss in forehead Mruga

Serial ciągle ma to coś, zdecydowanie. No i scena z wyznawaniem miłości- świetnie rozegrana.

Cieszę się, że moje obawy co do rozwiązania sytuacji z Boothem po operacji się nie spełniły. Co prawda były to nieco niesprecyzowane obawy, ale gdyby znalazły przełożenie na akcję, to bym wiedziała, że o to chodziło Mruga

Aha, jeszcze jedno. Sweets, uświadamiający Boothowi, że zakochanie to tylko objaw po chorobie- czy tylko mi wydawał się nieco... psychodeliczny?

I jeszcze jedno, odrobinę (ale tylko odrobinę) shippuję Angelę ze Sweetsem. Odniosłam wrażenie, że pojawiają się i sugestie co do tego układu- może to tylko moja wybujała wyobraźnia- tak czy owak widzę tam COŚ. Małe, ale jednak.

Eithne

Napisałam to wczoraj po obejrzeniu odcinka, ale internet mi się sfochał:
Miałam poczekać na napisy (chociaż te angielskie, jakiekolwiek Wesoly

), ale oczywiście nie mogłam...
Booth z tym zarostem - O jaaaaa.
Hodgins, który wita Brennan - ten hug był genialny!
Podobnie jak powitanie Bootha i Bren = <3

Co do spraw bardziej technicznych. Tuż przed napisami była taka animacja "zbliżenie" (pomijam, że dość słaba) w stylu CSI NY, czy House'a. Czy seriale muszą od siebie małpować pewne pomysły?
Reżyser zdecydował się na większą ilość ujęć kręconych z kamery trzymanej przez operatora o bardzo mało wprawionej ręce. Drażniło mnie to np. przy końcówce sceny gdzie Sweets pokazuje Boothowi zdjęcia z tomografii komputerowej (czy co to tam było) - okropna kompozycja i nie sądzę żeby była zrobiona celowo.

Kolejny błąd którego nie rozumiem... Brennan miała wbite przez doktorka "to coś" w prawe ramię. Kilka minut później ma na sobie bluzkę z krótkim rękawem i jakoś na prawym ramieniu nie ma nawet rany, a o jakimś opatrunku nie wspomnę - rana wydawała się nieźle krwawić! (A tak na marginesie scena "wkroczenia Bootha i uratowania Bren" jak zawsze była słodka, a jak ją później przytulił do siebie....)

Podobała mi się rozmowa Bootha z Cam w barze. Booth kręcił, kręcił nie wiedział jak ma się wysłowić, a ona podsumowała wszystko w tak prosty sposób

Cała sprawa z "medium" (nie wiem jak nazwać tę panienkę z tarotem) wydała mi się odrobinę naciągana. Choć miło jak na każdym kroku wspominała o tym co łączy B&B.

Scena pod koniec z clownem i resztą (xD) była taka typowa dla Bones. Scenarzyści są cierpliwi i nie chcą zużyć wszystkiego co mają dla nas w pierwszym odcinku Wesoly

Ach i przez cały odcinek miałam wrażenie: Czy to co dzieje się między dwójką głównych bohaterów nie jest na żywca wycięte z Archiwum x??

Dobra takie było moje pierwsze wrażenie. Więcej po obejrzeniu odcinka z napisami.

A co do...

Nisia

No tak, ja widzę psychodeliczność a to tylko dziwne kamerowanie Wesoly

esterek

Tak więc…

Po kilkakrotnym obejrzeniu odcinka, a na końcu z polskimi napisami, czuję, że powinnam coś napisać, ale nadal nie wiem co :-).

Po tak długim oczekiwaniu na nowy sezon chyba każda motyw, fabuła itp. podobało by mi się.
Takie pierwsze odczucia po pierwszym obejrzeniu: coś jest inaczej, ale nie wiem co. Może chodzi o zachowanie Booth’a, może o sposób poprowadzenia śledztwa? Ale ogólnie jestem zachwycona :-)
Cam i Sweets – właściwie oboje powiedzieli to samo, tylko każde w inny sposób i z innymi intencjami. Cam tak normalnie, po przyjacielsku i chyba ciesząca się z obrotu sytuacji, a Sweets naukowo i wrednie (można by powiedzieć). I co ciekawe oboje nie martwią się o uczucia Booth’a, tylko o Bones.
Serce mnie zabolało w chwili kiedy Booth stchórzył po swoim wyznaniu, a Bones chcąc nie chcąc musiała jakoś zareagować na to. I przecudowna Caroline w samochodzie, po tej scenie, chyba tak dla rozładowania napięcia i przykrego uczucia zawodu. Ciekawe ile słyszała z tej rozmowy? :-)
No i oczywiście scena ratowania… Piękna! Nie będę tego opisywać, bo i po co? :-) A ucałowanie w czubek głowy, to aż się prosiło! Tak jak się trzyma na kolanach płaczące małe dziecko i się pociesza... Cudne!

Co mi przeszkadzało, to po ataku na Brennan moja uwaga była bardziej skierowana na poszukiwaniu opatrunku na jej ręce niż na akcji. I przeszkadzał mi clown. Był wsadzony na siłę, tak jakby scenarzyści chcieli tak ze wszystkich stron pokazać, jak to bardzo Booth się zmienił po operacji. Jakoś tak bardzo mi zazgrzytało w tym miejscu. Może ta przesadna reakcja Booth’a?

To tyle. Może to bez ładu i składu, ale moje myśli i uczucia są takie niepoukładane i co zrobić…
:-)

Arno

Aaah! Odcinek cudowny, po prostu jestem zachwycony, nic bym w nim nie zmienił.
Po pierwsze muszę swoją radość z powodu klimatu odcinka wyrazić..."pachniał" bardzo pierwszym sezonem, a to za sprawą wielu nawiązań : "zezulce", ukazanie pracy (no może poza Boothem) wszystkich nad sprawą z jakąś łzawą piosenką w tle, King of The Lab, klaun no i "Ange". Po prostu świetnie.

Dalej, sprawa, bardzo mi się spodobała, była bardzo ciekawa, szczątki pod fontanną, potem powiązanie z Avalon aż po rozwiązanie, bardzo mi się podobało.
Cały klimat odcinka był jak już wspomniałem świetny, a to zapewne za sprawą tego motywu przewodniego postaci Avalon i jej kart, który przypadł mi bardzo do gustu. Bardzo polubiłem Avalon, a gra Cindy Lauper była dla mnie świetna w wielu scenach, zwłaszcza tych dotyczących sprawy, bardzo się cieszę, że zagrała w serialu...bardzo podobała mi się scena na schodach jak "wróżyła" Boothowi, a potem krzyczała, że ma biec ratować Brennan, a on powtarzał Bones - aah.

Przy okazji, kolejny plus, Caroline po prostu wyskakująca z lodówki, była wszędzie w tym odcinku, co bardzo mi się podobało, było jej pełno...i jej poczucia humoru także, miała kilka ciekawych momentów jak zwykle, których teraz nie będę wymieniał...no i jej wóz, haha. Apropo wymieniania...scena w jej samochodzie, jak Booth ją całuje - cud, miód i orzeszki.

Kolejna rzecz, która mi się podobało (nie ma w tym odcinku chyba takiej, która mi się nie podobała) to było takie...no taka sama niezmienna Brennan, co było bardzo zaakcentowane w tym odcinku...w scenie, gdy Cam chciała ją przytulic, a potem u Avalon w dom - jej wszechobecna...pewność siebie, to, że zna własną wartość i nie boi się o tym mówić na głos, super, jej racjonalne myślenie i "ucinanie" wypowiedzi Bootha swoimi komentarzami.

Na jedyny minus jedynie mógłbym dać troszkę horrorowe rozwiązanie sceny z doktorem Leacockiem, aczkolwiek to im wybacze, bo doprowadziło to do ślicznej sceny B/B, przy której normalnie się rozpływam, jak Booth trzyma Tempe w ramionach.

No i końcowa scena i "To w końcu się uda" - miodzio...i Brennan zniecierpliwiona pytająca się o co chodzi.

Odcinek miał wiele fajnych scena, przy których ciężko było mi powstrzymać uśmieszek, lub nawet śmiech albo zawód/łzę w oku. Odcinek po prostu był...perfect jak dla mnie. A teraz te sceny po kolei; scena otwierająca odcinek z kartami wykładanymi przez Avalon dla Brennan, scena u Sweetsa dającemu Boothowi pozwolenie na powrót do służby, powitanie Brennan w laboratorium, "ponowne" spotkanie Brennan i Bootha a potem te ich "komentarze" na temat Harmonii, przybycie ekipy na miejsce, pod fontanną i tekst Hodginsa, rozmowa Cam i Bootha i nazwanie jej przez niego jego najlepszą przyjaciółką, Booth odwiedzający Brennan pod fontanną i jego szybka "ucieczka", "Awkward, very awkward." Angieli (użyte w finale poprzedniej serii także, nieprawdaż?), scena z Angelą, Boothem i Bones, gdy ten chciał, aby Bones pocałowała go w czoło (jedna z najsłodszych scen z odcinka, tak, tak, wiem jak to brzmi ale po prostu...niech B&B będą już razem, finał czwartej serii był świetny, aczkolwiek lekko przekoloryzowany), rozmowa Bootha i Caroline o nakazie, komentarz Sweetsa niemalże skopiowany z wypowiedzi Cam (ale to prawda) dotyczący tego co Booth miał zamiar zrobić (i zrobił), wcześniej już wspomniana scena uratowania Brenn przed Leacockiem, komentarz Sweetsa dotyczący znacznika dorosłego mężczyzny w rozmowie z Angelą, odegranie sceny napaści Avalon na Fargooda i komentarz Caroline do nagrania + wszystkie jej teksty...no i oczywiście scena na ulicy, wyznanie miłości (tekst Brennan na temat krwi i wyjaśnianie myślenia, że miłość tkwi w sercu, a potem jej tekst, żeby nie zabijał klauna).

Wciąż nie mogę się przestać zachwycać.